پناهت میشوم

خسته ام ؛ اما بخواهی تکیه گاهت می شوم بین تنهایی آدم ها پناهت مــی شوم یک شب از دنیا به عشقت دست ِ خود را می کشم در هــوای خانه ای تاریک ، ماهت می شوم تا نگــاهم می کنی از شوق ، می ریزد دلم خیــره در آئینه ی چشم سیاهت مـی شوم با تـو دنیا تیره و تاریک هم باشد خـوش است تــو فقط عاشق بمان ؛ فانوس ِ راهت می شوم گاه ابرم ، گاه باران ، گاه شیرین ، گاه تلخ همـدم حال و هـوای گاه گاهت مــی شوم بی تـو مردن ، آخرین درد ِ من از این لحظه هاست در کنـار تو شبی از مــرگ ، راحت مـی شوم