خوآکین رودریگو کنسرتو آرانخوئز

پیوند موسیقی محلی اسپانیا و موسیقی کلاسیک عنصری مهم در موسیقی رودریگو به شمار می‌آید نخستین آثارش بیشتر موسیقی آوازی بود ولی آثار او برای ارکستر بود که موجب شناخته شدنش گردید کنسرتو قهرمانی Concierto heroico برای پیانو و ارکستر در سال 1942، کنسرتو تابستان Concierto de estio برای ویلن و ارکستر در 1943، کنسرتو با وقار Concierto in modo galante برای ویلنسل و ارکستر، کنسرتو سرناد Concierto serenata برای هارپ و ارکستر در 1952، کنسرتو آندالوس برای 4 گیتار و ارکستر در 1967، کنسرتو مادریگال Concierto-madrigal برای 2 گیتار و ارکستر در 1968 و کنسرتو برای یک جشن Concierto para una fiesta در 1982 خود او دربارهٔ موسیقیش چنین می‌گوید من فکر می‌کنم که موسیقی اسپانیایی که موسیقی‌ای یگانه و بی‌همتاست است -و با کمال تواضع موسیقی من نیز موسیقی‌ای یگانه است - را نمی‌توان موسیقی نئو کلاسیک دانست، زیرا موسیقی اسپانیایی بر خلاف موسیقی ایتالیایی، آلمانی و حتی فرانسوی هرگز این چنین دوره‌ای را به خود ندید می‌پندارم که موسیقی من پیش از هر چیز از گرایش‌های مکتب ملی اسپانیا دنبال روی کرد سپس از حضور و ورود عنصرهایی که من آنها را پلاستیسیزم می‌نامم، یعنی احترام به کاربردها و سنت‌ها او بیشتر آثار خود را برای دو سازی که بر دیگر سازها برتری می‌داد یعنی گیتار و هارپ آفرید و کنسرتوهای خود را با ساختاری کاملاً سنتی و کلاسیک خلق کرد در میان آثار سازی، اثر بسیار نامدار و محبوب او که بیش از هر اثر دیگرش اجرا می‌گردد کنسرتو آرانخوئس است رودریگو گفته است هرگز تصور نمی‌کردم که این کنسرتو این‌همه شیفتگی در میان مردم، سنت‌ها و سلیقه‌های گوناگون بر بینگیزد رودریگو به دوباره زاییده شدن موسیقی اسپانیایی با گسترش آثار برای گیتار و ادامه دادن راه مانوئل ده فایا کمک شایان کرد