بر هم زنید یاران این بزم بی صفا را

بر هم زنید یاران این بزم بی صفا را مجلس صفا ندارد بی یار مجلس آرا بی شاهدی و شمعی هرگز مباد جمعی بی لاله شور نبود مرغان خوشنوا را بی نغمة دف و چنگ مطرب به رقص ناید وجد سماع باید کز سر برد هوا را جام مدام گلگون خواهد حریف موزون بی می مدان تو میمون ، جام جهان نما را بی سرو قد دلجو ی ، هرگز مجو لب جوی بی سبزه خطش نیست آب روان گوارا بی چین طرة یار ، تاتار کم زیک تار بی موی او به موئی هرگز مخر ختا را بی جامی و مدامی هرگز نپخته خامی تاکی به تلخکامی سر می بری نگارا از دولت سکندر بگذر ، برو طلب کن با پای همت خضر ، سر چشمة بقا را بر دوست تکیه باید ، بر خویشتن نشاید موسی صفت بیفکن از دست خود عصارا بیگانه باش از خویش و زخویشتن میندیش جز آشنا نبیند دیدار آشنا را پروانه وش ز آتش هرگز مشو مشوش دانند اهل دانش عین بقا ، فنا را داروی جهل خواهی بطلب ز پادشاهی کاقلیم معرفت را امروز اوست دارا عنوان نسخه ی غیب ، سر کتاب لاریب عکس مقدس از عیب ، محبوب دلربا را آیینة تجلی ، معشوق عقل کلی سرمایة تسلی ، عشاق بینوا را اصل اصیل عالم ، فرع نبیل خاتم فیض نخست اقدم ، سر عیان خدا را در دست قدرت او ، لوح قدر زبونست با کلک همت او ، وقعی مده قضا را ای هدهد صبا گوی ، طاووس کبریا را بازا که کرده تاریک ، زاغ و زغن فضا را ای مصطفی شمایل ، وی مرتضی فضایل وی احسن الدلائل ، یاسین و طا و ها را ای منشی حقایق ، وی کاشف دقایق فرماندة خلایق ، رب العلی علی را ای کعبة حقیقت ، وی قبلة طریقت رکن یمان ایمان ، عین الصفا صفا را ای رویت آیة نور ، وی نور وادی طور سر حجاب مستور ، از رویت آشکارا ای معدلت پناهی هنگام دادخواهی اورنگ پادشاهی ، شایان بود شما را انگشتر سلیمان شایان اهرمن نیست کی زیبد اسم اعظم ، دیو و دد و دغا را ای هر دل از تو خرم ، پشت و پناه عالم بنگر دچار صد غم ، یک مشت بینوا را ای رحمت الهی دریاب مفتقر را شاها به یک نگاهی بنواز این گدارا اثر طبع مرحوم علامه شیخ محمد حسین غروی اصفهانی قدس سره