پاپیون

این سکانسِ درخشان از فیلم پاپیون ، با ابیاتی از مثنوی مولوی در دفتر سوم که در اثنای داستانِ دقوقی آمده، سنجیدنی است؛ آنجا که مولانا نماز حقیقی را همچون قیامتی می‌بیند که بنده را در پیشگاه خداوند می‌نشاند پرسش‌های خداوند از بندگان بنابر روایت مولانا، همانند سکانس فیلم پاپیون، یکسره ناظر به زندگی و ارزش بی‌همتای آن است بدین ترتیب، بزرگ‌ترین گناه، چه از نگاه مولانا و چه از نگاه کارگردان فیلم پاپیون، تباه کردن زندگی است؛ اینکه شخص با زندگی خود چه کرده است نه چیز دیگر چون قیامت پیشِ حق‌ صف‌ها زده در حساب و در مناجات آمده ایستاده پیش یزدان اشک‌ریز بر مثالِ راست‌خیزِ رستخیز حق همی‌گوید چه آوردی مرا اندرین مهلت که دادم من تو را؟ عمر خود را در چه پایان بُرده‌ای؟ قوت و قوّت در چه فانی کرده‌ای؟ گوهرِ دیده کجا فرسوده‌ای؟ پنج حس را در کجا پالوده‌ای؟ چشم و هوش و گوش و گوهرهای عرش خرج کردی، چه خریدی تو ز فرش؟ دست و پا دادَمت چون بیل و کُلَند من ببخشیدم، ز خود آن کَی شدند؟ همچنین پیغام‌های دردگین صدهزاران آید از حضرت چنین