محسن چاوشی،پاروی بی قایق

دوتا چشمام دوتا سرباز مغرورن که مدت هاست از معشوقشون دورن دوتا سرباز که چندتا زن تنها توی دلشوره هاشون رخت میشورن دوتا دستام دوتا چاقوی بی دسته دوتا قفل بزرگ ِ دست و پا بسته دوتا پارو دوتا پاروی بی قایق دوتا کشتی با ده تا لنگره خسته گلوم خلوت ترین پس کوچه ی بن بست سرم سرکش ترین فواره ی میدون یه فنجون قهوه تو غمگین ترین کافه یه عابر تو خیابونای سرگردون چشامو بستمو وا کردمو دیدم یکی از بال ِ بستم آسمون ساخته یکی بختک شده افتاده رو سینم یکی از استخونام نردبون ساخته سرم چندتا کتاب ِ رنگ و رو رفته یه بالون با طناب ِ از گلو پاره یه اعدامی که اُمیدش به دنیا نیست ولی دنیا براش جذابیت داره نه دنیا از سرم خیلی زیادی بود نه پیشونی نوشتم بود کم باشم به هر تقدیر شکلک در نیاوردم فقط میخواستم شکل خودم باشم گلومو پاره کردم اما این مردم بهم گفتن که دیوونست ، عاشق نیست کسی باور نکرد این آدمه بی شکل به غیر از عشق با چیزی موافق نیست