پیدا نمیشدی تو، شاید که مرده بودم

آسیمه سردل خسته دیدمت از آواره خیس باران در برکه ی دو چشمت نه گریه و نه خنده، گم کرده راه شب را سرگشته چون پرندهپیدا نمیشدی تو، شاید که مرده بودممن با تو خو گرفتم
1922
فرزانه لطفیانفرزان